Сите кои се обиделе да избегаат биле убиени, но и оние кои послушно останале не поминале многу подобро.
Кога бил „отворен“ во далечната 1852 година, Ѓаволскиот остров станал местото каде што Наполеон III ги испратил сите оние што му биле „трн во око“. Дури 97 отсто од нив не успеале да преживеат.
Тоа е изолирано место од кое било невозможно да се избега без некаков пловен објект. Се проценува дека од околу 80.000 затвореници, само три отсто преживеале. Некои умреле од болест, исцрпеност или глад, некои биле убиени од стражарите, но се убивале и меѓу себе.
Затворениците, оние кои воопшто стигнувале до островот, затоа што многумина биле убиени додека уште биле на бродот, биле чувани во застрашувачки тесни ќелии, долги два, а широки 1,8 метри. Ќелиите ги правеле самите затвореници.
Сите биле принудувани на тешка физичка работа. Повеќето од нив се занимавале со сечење дрвја или изградба на патишта. Доколку не исполнувале нереално високите норми, тој ден немало да добијат никаков оброк. Мртвите биле фрлани во морето. Покрај физичката работа, доколку биле непослушни, на затворениците им пуштале пареа или сулфур во ќелиите. Покрај малите, за затворениците имало и групни, преполни ќелии.
Понекогаш ги држеле во изолација во целосна темнина, сосема сами, што можело да трае со месеци. Друг начин на казнување бил затворениците да се стават во длабоки дупки со шипки на врвот во кои биле изложувани на сите временски услови. Често пати биле напаѓани од стаорци, мравки и лилјаци.
Некои од затворениците го изгубиле умот поради постојано тепање, долг престој во самица и недостиг на вода и храна.
Француска Гвајана првично била замислена како француска колонија. Во 1763 година таму биле испратени 12.000 луѓе, но 75 отсто од нив починале во првата година од нивниот престој. Затоа Наполеон III решил да го претвори Ѓаволскиот остров во казнена колонија.
На неколку локации на островот биле изградени работнички логори и затвори, а по криминалците таму почнале да се депортираат и политичките дисиденти на Наполеон. Еден од најпознатите секако е Алфред Драјфус, генерал лажно и доживотно обвинет за велепредавство. Тој бил осуден на 5 јануари 1895 година. Јавно му биле одземени сите медали, а неговите последни зборови во тоа време се запишани во француската историја: „Се колнам дека сум невин. Останувам лојален на армијата. Да живее Франција! Да живее армијата!’
Откако медиумите „добија“ документи кои сугерирале дека Драјфус бил лажно обвинет и откако јавноста и интелектуалците застанале во негова одбрана, било организирано второ судење, во 1896 година. Но, Драјфус повторно е обвинет и покрај тоа што нема докази за негова вина. Јавноста не попушти и во 1899 година, претседателот Емил Лубе му понуди помилување, што генералот го прифатил. Сепак, тој официјално го задржа статусот на предавник. Кога се вратил од Ѓаволскиот остров, Драјфус изјавил: „Републиката ми даде слобода. Но, таа не ми значи ништо без чест.
Дури во 1906 година успеал да ја измие дамката од своето име, бил вратен во армијата и примен во легијата на единици.
Тајна за која Французите не знаеле
Островот на ѓаволот со години остана скриен од француската јавност. Дури во 1938 година, поранешниот затвореник Рене Белбеноа ги објавил своите мемоари „Сува гилотина“, Французите станале свесни за тоа што се случувало таму со децении. Француската влада веднаш објави план за затворање на казнената колонија, а потоа следеше Втората светска војна што го забави затворањето. Последниот затвореник го напуштил Ѓаволскиот остров дури во 1953 година, а сите локации биле затворени за јавноста некое време.
Поголемиот дел од затворите подоцна биле претворени во музеи, па така Ѓаволскиот остров го посетуваат околу 50.000 туристи годишно. Таму во 1965 година беше отворен и „Вселенскиот центар Гвајана“, а кога се лансираат ракети, целата област мора да биде евакуирана.
