Пред околу 3.500 години, како средство за контрацепција се користел медот, потоа лисјата од багрем и други растенија, од кои некои се многу токсични, други ги уништуваат сперматозоидите или дури и фетусот, а некои служат само како физичка блокада во грлото на матката. Казанова наводно користел старомодни кондоми, а по завршувањето на Првата светска војна била направена првата спирала.
Сепак, само таблетата ја започнала револуцијата и засекогаш ги променила ставовите за плодноста, правата и улогата на жената, односот меѓу половите, женското тело, сексуалната активност и абортусот. Одеднаш, беше можно да се повлече границата помеѓу сексот и љубовта, сексот и бракот, како и бракот и породувањето, а жените можеа сами да одлучат дали да се заштитат од бременост.
„Пилулата“ беше откриена во фази. Истражувачите веќе знаеле во првите децении на 20 век дека двата главни хормони, прогестеронот и естрогенот, го контролираат менструалниот циклус на жената и претпоставувале дека промената на нивните нивоа во телото може да ја наруши плодноста.
Меѓутоа, за секаква фармацевтска употреба се произведувале екстремно скапи хормони од животинско потекло, па немало простор за конкретни истражувања. Дури откако професорот по органска хемија, Расел Маркер, открил дека прогестерон може да се добие од растението „мексиканска јама“ (Dioscorea mexicana), оваа област на фармација почнала да се развива.
Сепак, дури и неколку децении подоцна, во средината на 20 век, немаше голем интерес за развој на контрацептивни пилули. Тоа беше само благодарение на иницијативата на Американското движење за контрола на раѓањето. Во 1951 година, американскиот биолог со полско потекло Грегори Пинкус, го доби првиот грант и започна големо испитување на половите хормони и нивната поврзаност со спречувањето на зачнувањето. За почеток ги направил тестовите на зајаци.
На животните им било вбризгано прогестерон за да се спречи овулацијата, моментот кога се ослободува јајце клетка подготвена за оплодување. Иако истражувањето напредуваше, Пинкус и неговиот тим имаа големи проблеми да привлечат финансиери на нивната идеја и да ги убедат во нејзиниот потенцијал, но две години подоцна успеаја да освојат уште еден голем грант и да започнат со тестирање на жени.
Тестирањето започна прво со помали дози на прогестерон дадени на жените 3 недели месечно, но не успеа да спречи овулација кај сите жени. Потоа пробале повисоки дози кои имале поголем ефект, како и поквалитетен прогестерон.
Комбинираната пилула, која содржи и прогестерон и естроген, настана на многу интересен начин. Прогестеронот набавен за тестовите беше откриено дека содржи многу мал процент на естроген. Истражувачите дополнително го исчистија од естроген и забележаа дека жените сега имаат почести непредвидени крварења за време на циклусот. Потоа го вратиле тој естроген во апчето и додале уште малку и непредвиденото крварење престанало. Така е создадена комбинираната хормонска пилула „Enovid“, по што започнало тестирањето.
Формално, во САД, оваа пилула беше одобрена во 1957 година, но во почетокот служеше само за регулирање на менструалниот циклус. Три години подоцна, во описот на Enovid, кој веќе го користеле стотици илјади жени во тоа време, се додава дека се работи за пилула која го спречува зачнувањето, а комбинираната контрацептивна пилула се појавува и во Европа во исто време.
