Мозок во срцето! Со што размислуваме и како ги анализираме емоциите?

Денес, нашироко се верува дека срцето е мускул чија единствена функција е да пумпа крв низ телото. Гледајќи го срцето од биолошка гледна точка, тоа е исклучително силен мускул кој може да „работи“ повеќе од сто години.

За многумина срцето има друга, многу поважна и подлабока функција. За некого често се вели дека е срдечен или дека го следи своето срце, како и дека „само срцето добро гледа“. Овие и слични изреки постојат на сите јазици, во сите народи, во сите времиња, во сите култури и цивилизации. Од овој аспект за срцето зборувале Грците, Римјаните, Египќаните, Кинезите и многу други. Сите тие споделуваа едно заедничко верување дека срцето е извор на внатрешно водство, особено во моментите на важни одлуки. Тие веруваа дека срцето може да влијае и да ги насочува емоциите, одлуките, напорите…

Се чини дека најновите научни истражувања ја потврдуваат милениумската мудрост. Откриено е дека срцето, според модерната терминологија, е центар за обработка на информации кој испраќа сигнали до мозокот и другите делови од телото.

Срцето има комплексен нервен систем наречен ‘срцев мозок’. Овој мозок во срцето „се обраќа“ на мозокот во главата, како да создава силно електромагнетно поле од нашите емоции. Срцевиот мозок има околу 40.000 нервни клетки кои се идентични со оние во мозокот. Тие функционираат независно од главата и можат да запомнат, чувствуваат, па дури и размислуваат. Откриено е дека клеточните сигнали, наречени сензорни неврити, патуваат од срцето до главата почесто отколку обратно. Со други зборови, срцето е поактивно од главата. Охрабрени од овие резултати, научниците отидоа чекор понатаму и со мерење на видот на сигналот што тече од срцето до мозокот, открија дека квалитетот на чувствата го одредува и типот на сигналот.

Чувството на анксиозност, иритација, фрустрација, лутина и страв и стрес создаваат хаотични и неправилни сигнали. Ваквите сигнали во мозокот ги активираат хормоните адреналин и кортизол, што е природна реакција на телото на опасност. Тоа е сигнал дека треба да се бега или да се бори. Во таква состојба, телото реагира со намалување на активноста на имунолошкиот систем, па телото е поподложно на болести. Сличен механизам е присутен во ситуација кога сме нападнати од див ѕвер; тогаш не ни треба силен имунолошки систем за да не заштити од вирусот, туку целата енергија е концентрирана на бегство.

Спротивно на тоа, позитивните емоции создаваат монотони, соодветни сигнали кои го доведуваат телото во состојба во која функционира мирно и рамномерно. Оваа состојба се нарекува кохерентност (лат. Cohaerentia, поврзување, поврзување) и овозможува подобро искористување на менталните и емоционалните потенцијали, како и зголемена ефикасност и синхронизација во функционирањето на физиолошкиот систем.

Ова истражување повторно ни открива дека човечките потенцијали се многу поголеми од оние што ги користиме денес. Нашата физиолошка структура е „мрежа“ која, доколку добро се управува, ни овозможува да се поврземе со себе, со другите луѓе и со целиот жив свет во една интегрирана целина. Се чини дека најновото истражување ги потврдува нашите долгогодишни претчувства – дека срцето и мозокот се обединети и комуницираат, а за што ќе комуницираат зависи од нас.

Поддржете ја нашата работа: