Пронаоѓањето на подобри начини против дијабетес е медицински проблем долго време, а бариатријата и операциите за слабеење биле тестирани како можни кандидати. Истражувањата покажаа дека овие операции може да резултираат со драматични подобрувања на пациентите со дијабетес, но досега се вршени само краткорочни контроли.
Новото истражување на Кралскиот колеџ во Лондон и на Универзитетот Католика во Рим, Италија, запраша дали бариатрики метаболната хирургија е ефикасен третман на дијабетес тип 2 на долг рок. Истражувањето, кое вклучува група на пациенти со дијабетес на возраст од 30 до 60, со индекс на телесна маса (БМИ) од 35 или повеќе, ги испитува ефектите на конвенционалните третмани на дијабетес, како гастричната бајпас хирургија, или билиопанкреатична диверзија. Гастричниот бајпас вклучува намалување на големината на стомакот, додека билиопанкреатичното пренасочување е посеопфатно заобиколување на цревата.
За време на петгодишното следење, истражувачите ја оценувале трајноста на ремисијата на дијабетес, која се дефинира како концентрација на гликолизиран хемоглобин A1c (HbA1c) од 6,5% или помалку, без потреба од лекови најмалку една година. 50% од оперираните пациенти одржувале ремисија пет години, во споредба со ниту еден од неоперираните пациенти. Дури и без оглед на стапките на ремисија, хируршки третираните имале помало просечно ниво на гликоза во крвта од другите. Хирургијата, исто така, била поврзана со подобри резултати на квалитетот на животот.
Нема смртност и нема големи долгорочни компликации по операцијата. Половина од пациентите кои имале почетна ремисија на дијабетес, сепак, доживеале блага хипергликемија пет години по операцијата. Истражувачите велат дека поради оваа причина, мониторирањето на гликемијата треба да продолжи и кај пациентите во ремисија.
„Способноста на хирургијата во голема мера да ја намали потребата за инсулин и други лекови, сугерира дека хируршката терапија е ефективен пристап кон лекувањето на дијабетес тип 2″, вели професор Франческо Рубино.
Авторите предупредуваат дека истражувањето има релативно мал примерок (53 пациенти) и тоа не дозволува дефинитивни заклучоци.
Сепак, се чини дека хирургијата драматично ги намалува ризичните фактори за кардиоваскуларни болести.
