Бергер е роден во Неусес (сега дел од Кобург), Саксе-Кобург и Гота, Германија.
По завршувањето на средното училиште, Бергер запишува математика на Универзитетот Фридрих Шилер во Јена, со цел да стане астроном. По еден семестар, тој ги напушта студиите и се придружил во коњицата. За време на една од вежбите имал несреќа со коњот, но поминува без сериозни повреди. Неговата сестра, оддалечена многу километри почувствувала дека тој е во опасност и инсистирала татко им да прати телеграма. Инцидентот оставил огромен впечаток врз Бергер. По завршувањето на неговата воена служба, и опседнат од идејата за тоа како неговиот ум можел да изврши сигнал на неговата сестра, Бергер се вратил во Јена да студира медицина, со цел да ги открие физиолошките основи на „психичката енергија”.
По добивањето на медицинската диплома во 1897 година, Бергер се приклучил на персоналот на Ото Лудвиг Бинсвангер (1852-1929), раководител на одделот за психијатрија и неврологија на клиниката во Јена. Бергер континуирано напредувал во кариерата, бил универзитетски професор, за во 1919 година да го превземе местото на Бинсвангер. Тој исто така соработувал со двајца познати научници и лекари, Оскар Вогт (1870-1959) и Корбиниан Бродман (1868-1918), во нивните истражувања на латерализација на функцијата на мозокот. Во 1927 година е избран за ректор на универзитетот во Јена.
По долг период на клиничка депресија и тешка инфекција на кожата, Бергер извршил самоубиство со бесење на 1 јуни 1941 година во јужното крило на клиниката.
Научен придонес
Меѓу многуте истражувачки интереси во неврологијата, Бергер ја изучувал мозочната циркулација, психофизиологијата и температурата на мозокот. Сепак неговиот главен придонес во медицината и неврологијата е систематското проучување на електричната активност на човечкиот мозок и развојот на електроенцефалографот (ЕЕГ), следствено на пионерската работа на страна Ричард Катон (1842-1926) во Англија со животни. Во 1924 година, Бергер го направил првото ЕЕГ снимање на човековата активност на мозокот и го нарекол „Elektrenkephalogramm“.
Неговите наоди за „снимање на електричната активност на човечкиот мозок од површината на главата“ биле исполнети со недоверба и потсмев од страна на германските медицински и научни установи. Важноста на неговите откритија во електроенцефалографијата (ЕЕГ) конечно беа признати на меѓународен форум во 1937 година. Во 1938 година, електроенцефалографијата добива широко распространети признанија од страна на еминентни истражувачи во областа, што доведува до негова практична примена во дијагностиката во САД, Англија и Франција.
