Неопходноста на фармацевтската транспарентност

Со тоа што ќе го земете лекот кој ви е препишан, верувате дека вашиот доктор ја поставил правилната дијагноза, дека нема да доживеете некакви несакани реакции и дека компанијата која го развила лекот не сокрила ништо во врска со лекот од одговорните.

За ова последново пациентите би требало  најмалку да се грижат. За жал, фармацевтските компании имаат срамно досие на овој фронт. Повторно и повторно, компаниите им ги „замачкуваат очите“ на регулаторите во обидот да ги изнесат своите производи на пазарот.

Еден од најфлагрантните случаи беше тој со аналгетикот „рофекоксиб“ или „Vioxx“. Лекот беше промовиран во 1999 година и го користеле речиси 80 милиони луѓе пред производителот Мерк да го повлече под притисок на големиот број докази дека лекот го зголемува ризикот од срцев удар – факт што компанијата го знаела, но го криела пет години.

Ваквата практика сѐ уште е широко застапена. Испитувањата на лековите не се секогаш регистрирани. Скоро половина од резултатите никогаш нема да се појават во јавност, а поверојатно е дека ќе се објават позитивните резултати од негативните. Како резултат на ова, доказите врз база на кои регулаторите и докторит носат пресудни одлуки, се нецелосни и пристрасни во корист на фармцевтските компании.

Ова мора да се смени и почнува да се менува. Од следната година, сите клинички испитувања во Европската Унија ќе мора да бидат регистрирани во јавно достапна база на податоци, а сите резултати објавени во рок од една година по завршување на испитувањето.

Ова е добродојдено, но не е доволно. Ова ќе важи за идните испитувања, и покрај тоа што мнозинството лекарства се одобрени врз база на испитувања направени многу време претходно. Исто така се стравува дека новиот режим нема да ги спречи компаниите да ги сокријат негативните резултати. Всушност, може и да ги влоши работите, со тоа што ќе создаде впечаток дека проблемот е решен.

Новиот систем, во суштина не бара целосно обелоденување на резултатите. Компаниите единствено ќе бидат принудени да објават документ познат како извештај за клиничко истражување. Тоа се подеталени извештаи од написите во научните списанија, но не ги содржат целосните информации до ниво на индивидуалните учесници. Објавувањето на вакви детални информации може да биде проблематично, бидејќи може да го открие идентитетот на анонимните волонтери и затоа компаниите не може да го направат тоа. Ова може да изгледа како прифатлив компромис, но некои критичари велат дека ова нема да го елиминира искушението компаниите да ги сокријат лошите резултати.

Но, позицијата, без компромис, сега е оправдана и од новите анализи на податоците од едно прочуено киничко испитување познато како Студија 329. Спроведено во 1999 година, со ова испитување била откриена врската помеѓу антидепресивот „пароксетин“ (продаван под името Paxil или Seroxat) и суицидалното однесување. Производителот, компанијата ГлаксоСмитКлајн, не ја обелоденила оваа информација, се додека не била принудена на тоа со судска одлука. Компанијата сепак не морала да ги прикаже сите податоци од пациентите.

Тие резултати, сега се анализирани од независни истражувачи кои велат дека суицидалната врска е посилна од таа што била претходно откриена. Ова, велат тие, покажува дека целосната транспарентност е единствениот начин да се спречат компаниите да нѐ лажат.

Се очекува и понатамошен напредок. Истражувачите развиваат начини за откривање на целосните податоци, без да се загрози анонимноста. Но, јасно е дека потребата од целосно обелоденување на резултатите е повеќе од неопходна.


Поддржете ја нашата работа: