Научници „програмираат“ живи бактерии за чување податоци?

„Ова е навистина добар чекор“, изјавил за порталот Science, Сем Шипман, биоинженер на Универзитетот во Калифорнија, коментирајќи ја новата студија објавена на почетокот на јануари во списанието „Nature Chemical Biology“. Ова исто така може да доведе до комерцијален развој, но предупредува дека употребата на живи бактерии за складирање податоци сѐ уште е многу далеку од вистинската употреба од обичните луѓе.

Но, зошто воопшто би морале да користиме живи бактерии и нивна ДНК, кога имаме толку многу оптички дискови кои се само на чекор од нас? Авторите на студијата насловена како Robust direct digital-to-biological data storage in living cells објаснуваат дека уредите од сегашната технологија можат да станат нечитливи и практично неупотребливи кога ќе пристигне нова технологија. Се сеќавате на флопи дисковите и на магнетните ленти! Затоа, истражувачите сметаат дека внесувањето електронски податоци во ДНК на живи бактерии нема да застари наскоро, ако и воопшто некогаш застари.

ДНК е привлечна за складирање податоци од повеќе причини. Прво, таа е повеќе од 1000 пати погуста од најкомпактните хард дискови, што ѝ овозможува да складира дури 10 филмови во сегмент со зафатнина на зрно сол. Покрај тоа, ДНК е секако најважниот концепт во биологијата и се очекува технологиите за читање и пишување да станат поевтини и помоќни со текот на времето.

Идејата за користење на ДНК за складирање податоци не е нова.

За да го направат ова, истражувачите обично ја конвертираат датотеката со податоци, т.е. нивната низа дигитални единици и нули, во комбинацијата од четири базни молекули во ДНК: аденин, гванин, цитозин и тимин. Тие потоа користат синтетизатор на ДНК за да го напишат тој код во ДНК. Но, точноста на синтезата се намалува колку е подолг кодот, така што истражувачите обично ги разложуваат нивните датотеки на парчиња и ги пишуваат во фрагменти од ДНК. На секој од овие клипови му се дава индекс за да се идентификува неговата локација во датотеката, а потоа секвенционерите на ДНК ги читаат клиповите за повторно да ја соберат датотеката. Проблемот со овој метод е тоа што чини до 3.500 долари за синтетизирање на 1 мегабит информации. Покрај тоа, ДНК може да се разложи со текот на времето.

За да создадат медиум кој е долготраен и полесен за кодирање, истражувачите сега работат на запишување податоци во ДНК на живите организми, кои ги копираат и ги пренесуваат нивните гени на следната генерација.

Користејќи го овој пристап, Ванг и неговите колеги кодираа околу 72 бита податоци за да ја напишат пораката „Здраво, светци!“

Ванг се согласува во проценката дека е прерано да се складираат податоци во живи организми. „Нема да се натпреваруваме со сегашните системи за складирање меморија“, вели тој. Исто така, истражувачите ќе треба да откријат начини како да ги спречат нивните пораки да исчезнат, бидејќи бактериите мутираат за време на репродукцијата.

Поддржете ја нашата работа: