Научниците од Униврзитетот во Хјустон успеале да создадат суперспроводливост – феномен на електрична спроводливост со точно нула електричен отпор, во материјал што не е супесрспроводлив.
Суперспроводливоста се користи за многу работи, од кои веројатно најпознати се апаратите за магнетна резонанца и маглев возовите. Меѓутоа, суперспроводливите материјали би можеле да револуционизираат цела низа на други индустрии, доколку би биле комерцијално подостапни.
Не само што би можеле да се користат за супер брзите транспортни системи кај кои нема триење, како што се маглев возовите и „Hyperloop“, туку би можеле да ја направат целата електрична мрежа многу поефикасна.
Со материјалите што сега се користат за пренос на електрична енергија од електраните до потрошувачите, се губи околу 10 проценти од енергијата за време на преносот. Со употреба на суперпроводниците, губиток на електрична енергија воопшто би немало, а со тоа компаниите би нѐ снабдувале со повеќе енергија без да мора да произведуваат повеќе.
Она што ги спречува сите овие можни примени е тоа што комерцијалните суперспроводни материјали мора да бидат оладени до -269,1 степени Целзиусови, за да се постигне нула електричен отпор, што е исклучително скапо.
Дури и најдобрите суперспроводници што сѐ уште се тестираат во лабораториски услови не можат да постигнт суперспроводливост над -70 степени Целзиусови и научниците сѐ уште се обидуваат да ја доведат таа температура – позната како критична температура (температура на која материјалот станува суперспроводлив), блиску до собната температура.
Концептот дека суперспроводливоста може да биде индуцирана или подобрена во точката каде два различни материјали се допираат, бил предложен уште во 1970-тите. Но, иако и други научници се обидувале да докажат дека ова функционира, во претходните експерменти каде е постигната суперспроводливост, не можеле да се исклучат други ефекти, со што била спречена и верификацијата на процесот.
Истражувачите од Универзитетот во Хјустон го докажале овој концепт користејќи го соединението калциум железен арсенид (CaFe2As2), кое во услови на амбиентален притисок го загреале на температура од 350 степени Целзиусови за да постигнат процес наречена жарење, при што материјалот се лади споро откако ќе биде загреан.
Овој процес предизвикува две различни фази во калциум железниот арсенид кога тој се лади нерамномерно. Иако ниедна од овие две фази не е суперспроводлива, истражувачите детектирале суперспроводливост во моментот кога тие две фази коегзистираат – што потврдува дека хипотезата е реална.
Иако критичната точка за суперспроводливост на примерокот што е произведен преку овој процес сѐ уште е релативно ниска, истражувачите истакнуваат дека методата нуди насоки во потрагата по пефикасни и поевтини суперспроводливи материјали
Истражувањето е објавено во Proceedings of the „National Academy of Sciences“.
