Шкорпиите и тарантулите се древни членконоги кои опстанале на Земјата стотици милиони години – дури и пред времето на диносаурусите.
А, прашањето кој би победил во евентуална борба помеѓу нив подолг период е предмет на бројни видеа, форуми, па дури и истражувачки трудови.
Се чини дека со повеќе од 900 видови тарантули и 2.500 видови шкорпии пронајдени ширум светот, победникот би зависел од тоа кои два вида ќе се соочат во рингот. Одговорот се сведува на три работи: големина, брзина и вид на отров.
Во дивината, на шкорпиите и на тарантулите патеките ретко им се пресекуваат, но секако дека тие ќе се борат да ја заштитат својата територија или самите себе ако се најдат во безизлезна ситуација.
На прв поглед, борбата изгледа рамноправно. Шкорпиите и тарантулите се типично предатори од заседа кои „седат и го чекаат“ својот плен. Двата вида се добро вооружени.
Кај шкорпијата имаме тежок оклоп во форма на егзоскелет, направен од преклопувачки слоеви на хитин, протеин сличен на кератинот во нашите нокти. Тие, исто така, имаат и клешти за да го фатат и искинат пленот, што би можеле да го искористат за да ја зграбат тарантулата. Една од најголемите шкорпии во светот, џиновската шумска скорпија (Heterometrus swammerdami), може да порасне и до 22 сантиметри во должина, а може да ги искористи своите моќни клешти за да ја уништи тарантулата.
За среќа, во таква ситуација тарантулата можеше да ја жртвува ногата за да се извлече, бидејќи за одредено време повторно ќе ѝ порасне нова.
Пајаците од родот Тарантула, исто така, имаат предност во големината. Видот Theraphosa blondi, од Јужна Америка, на пример, има импресивна должина на телото од 12 сантиметри, а нозете се протегаат на скоро 30 сантиметри, што е безмалку колку една страница А4.
Она што на пајаците им недостасува се клештите, што тие го надополнуваат со метално цврстите врвови на бодлите, овозможувајќи им лесно да го пробијат хитинот и да им нанесат болни рани на скорпиите.
Многу видови тарантули имаат друга посебна одбрана наречена уртикарни влакна, мали бодликави влакна исфрлени од стомакот против потенцијални напаѓачи. Овие влакна можат сериозно да ја иритираат меката кожа и очите на цицачите; сепак, тие би биле неефикасни против тврдиот егзоскелет на скорпијата.
Супер оружје: отров
Шкорпиите и тарантулите имаат супер оружје во својот арсенал: отров. Шкорпиите инјектираат отров преку убодот во опашката, додека тарантулите инјектираат преку нивните боцки кај устниот апарат.
Отровите на овие пајаци, како и на шкорпиите, се сложени коктели од илјадници различни супстанци кои главно се насочени кон нервниот систем. Стотици милиони години еволуција ги усовршиле за да бидат брзи, моќни и селективни, овозможувајќи им да го фатат својот плен (обично инсектите) и да се бранат од предатори (како глувци и птици).
Иако пајаците имаат пострашна репутација, повеќе треба да ве загрижува отровот од шкорпија. Се проценува дека има над еден милион непријатни средби со скорпии секоја година, што резултира со повеќе од 3.000 смртни случаи низ целиот свет.
Како општо правило, колку се помали клештите кај некој вид шкорпија, толку е појак нејзиниот отров. На пример, смртоносните шкорпиите (род: Leiurus) имаат тенки штипки, но нивниот потентен отров е исполнет со невротоксини кои го надразнуваат нервниот систем, што доведува до повреда на миокардот, пулмонален едем и кардиоген шок. Со други зборови, вашето срце не може да пумпа доволно крв до клучните органи како мозокот и бубрезите.
Од друга страна, отровите од тарантула обично не се сметаат за опасни за луѓето и досега нема регистрирани жртви.
Една група тарантули на кои треба да внимавате се украсните тарантули (род: Poecilotheria), пронајдени во Југоисточна Азија. Овие тарантули кои живеат на дрвјата се брилијантно обоени, се движат со молскавична брзина и инјектираат големи количини на многу моќен отров, предизвикувајќи екстремна болка и грчеви во мускулите, кои можат да траат со недели.
Големина и брзина
Отровите се типично со брзо дејство, па затоа, кој е доволно брз да го добие првиот удар во битката, има голема предност.
Користејќи видео со голема брзина, научниците открија дека еден вид на смртоносна скорпија (Leiurus quinquestriatus) може да замавне со опашката со 128 сантиметри во секунда.
Друго истражување откри дека кафеавите тарантули во Тексас (Aphonopelma hentzi) можат да спринтуваат со слична брзина.
Додека отровите еволуирале како моќна хемиска одбрана, за да помогнат во израмнување на бојното поле на овие пајаковидни суштества, несомнено е дека големината игра важна улога и во оваа битка. Колку е поголемо животното, толку е поголема дозата на отров потребна за да влијае на него.
Една студија забележала дека во селата на полуостровот Јукатан со голема густина на тарантули, шкорпиите биле очигледно отсутни. Кога истражувачите во лабораторијата ја донеле локалната мексиканска тарантула (Tliltocatl вагани) и шкорпии од видовите Centruroides, откриле дека тарантулата успешно ја надминува скорпијата секој пат, без оглед на тоа кој прв нападнал.
Слично на тоа, во САД, истражувачите забележале тарантули од Аризона (Aphonopelma chalcodes) како ловат и јадат шкорпии. Сепак, лабораториските студии со овие видови покажале дека ако шкорпијата го зададе првиот убод, тарантулата ќе се повлече.
Надминување на отровот од шкорпија
И тарантулите од Аризона и мексиканските црвени шкорпии се сметаат за безопасни за луѓето, иако црвените шкорпии имаат потентен, потенцијално смртоносен отров.
Па, како некои тарантули го преживуваат убодот на оваа смртоносна шкорпија?
Предаторите и пленот секогаш се во еволутивна трка во вооружување, обидувајќи се да развијат стратегии за да ги надминат меѓусебните оружја за да преживеат. На пример, за отровот на некои шкорпии, скокачкото глувче има развиено многу мали мутации во неговиот нервен систем што ги прави токсините од скорпија помалку ефикасни, заштитувајќи го животот на глувчето.
Друга студија покажува дека некои видови отров од шкорпија се послабо активни врз нервниот систем на тарантулата, во споредба со дејството врз нервите на инсектите и цицачите. Ова значи дека кај тарантулите веројатно се случиле одредени мутации кои помагаат да се заштитат од отровот на шкорпијата.
Генерално, битката кај арахнидите зависи од големината, брзината и отровот на кандидатите, сепак, авторот на текстот влогот би ги ставил на тарантулата.