Физичарите успеале да најдат начин да ја успорат светлината без да ја допрат или пресретнат, едноставно „превиткувајќи ја“ додека се движи во просторот.
Тоа значи дека успеале да направат светлосниот зрак да патува подолго од точка А до точка Б. Оваа вештина би можела да биде исклучително корисна кога се работи за следната генерација на оптички комјутери и телекомуникациски системи.
Сепак, ова не го менува фактот со која брзина се движи светлината.
Според законите на физиката, светлината се движи со константна брзина во вакуум насекаде во универзумот, која изнесува 299.792.458 m/s и овој закон не е прекршен.
Брзината на светлината претставува физичка константа, а во равенките се изразува едноставно како „C“ (на пример во познатата равенка на Ајнштајн E = mc2) и ја дефинира границата на апсолутна брзина за пренос на енергија, материја и информации.
Се разбира познато е дека може да се направи светлината да патува поспоро од ова – на пример кога се движи низ вода или друг медиум кој има поголем индекс на прекршување од вакуумот, брзината на светлина значително опаѓа. Сепак овие техники не помагаат да се успори брзината на светлината, а во исто време прецисно да се пренесуваат податоци. Затоа, физичарите во последните години се во потрага по посуптилни начини да ја успорат светлината.
Минатата година, тим од физичари, предводен од Универзитетот од Глазгов во Шкотска, го направи првиот чекор и успеа да постигне успорување на светлината во вакуум. Тие ова го постигнале преку пропуштање на фотоните низ „маска“ која ја менува физичката форма на фотоните и го забавува нивното движење. (енаука.мк)
Сега, тим од Националниот институтот за физика од Универзитетот на Филипините ги помести работите еден чекор понапред и покажа нов начин на кој светлината може да биде „успорена“ – едноставно преку начинот на кој таа се завртува околу себе.
Во својот експериментите научниците користеле светлосни зраци понати како „ЛГ“ сноп (Laguerre-Gauss- сноп), за кој е познато дека има орбитален аголен момент (ОАМ).
ОАМ е тип на аголен момент што одредува колкаво количество светлина ротира. Груба слика за тоа како изгледа ова ќе добиете ако замислите како се движи отворач за тапи низ просторот.
Секој светлосен зрак има уникатен ОАМ, но физичарите успеале да покажат дека можат да го променат аголниот момент на својот „ЛГ“ зрак, без директно да го попречат и покажале дека светлината се успорува.
Што е уште поважно, физичарите успеале да го пресметаат и предвидат потребното време за кое би се успорил секој „ЛГ“зрак, врз основа на неговиот ОАМ, пред експериментот.
Како што беше споменато и погоре, ова не значи дека тие ја смениле брзината на светлината, туку едноставно и ја промениле патеката, така што било потребно подолго време светлината да стигне до одредиштето.
„ЛГ“ зраците веќе се користат во телекомуникциските системи и раните компјутерски апликации. Но, ако сега физичарите можат да предвидат како ќе се успоруваат овие зраци – или дури и да ја контролираат брзината со која патуваат, тоа би им овозможило да манипулираат со протокот на информации, а со тоа да ги направат овие системи поефикасни.
Иако уште на почеток, ова истражување се надоврзува на сѐ поголем број трудови кои покажуваат дека светлината не е толку добро разбрана како што се мислеше претходно. Пред неколку недели физичарите открија потполно нова форма на светлината (енаука.мк), додека претходно оваа година тим од истражувачи открија ново физичко својство на електромагнетното зрачење.
Сето ова укажува дека можеби брзината на светлината не е константна и дека всушност можеби тоа е максимална брзина со која светлината патува во вакуум. Ако е тоа случај, можеби не сме толку далеку да најдеме начин да патуваме побрзо од брзината на светлината.
Истражувањето е објавено во „Scientific Reports“.